Tar cały film

W filmie „Tar” zagrana z zaciekłym i płynnym zaangażowaniem przez Cate Blanchett, Lydia Tár jest jednym z cudów klasycznego królestwa. Jest wirtuozowską pianistką, zagorzałym etnomuzykologiem i celową popularyzatorką. Podobno jest członkinią klubu EGOT co nie jest częstym osiągnięciem dla zwykłej osoby. A jako dyrygent proteuszowy, który właśnie kończy nagrywać cykl symfonii Mahlera, Lydia musi uciec od hałasu. Aby wykonać pracę, do której niemal natychmiastowo się angażuje. Lydia jest tak imponująco kompetentna, a przestrzeń społeczna w której się porusza jest tak stylowa i dyskretna, że ​​nie ma innego wyjścia, jak tylko się zawalić. Gdyż „Tar” jest anatomią tego nieuchronnego upadku, zainspirowanego e-mailem do asystentki Lydii, Franceski (Noémie Merlant).

Fabuła:

Lydia Tár (Cate Blanchett), przełomowa dyrygentka dużej niemieckiej orkiestry jest u szczytu swojej kariery. Przygotowując zarówno premierę książki, jak i długo oczekiwane wykonanie na żywo Piątej Symfonii Mahlera. Dyrygowała z wielkimi orkiestrami w Cleveland, Filadelfii, Chicago, Bostonie i Nowym Jorku. Lydia i jej żona, koncertmistrz orkiestry, Sharon Goodnow (Nina Hoss), mają córeczkę Petrę. Lydia była także współzałożycielką programu mentoringu dla młodych dyrygentek. Jedna z jej byłych uczennic, Francesca, pracuje jako osobista asystentka Lydii mając nadzieję, że pewnego dnia zostanie jej asystentką dyrygenta. Kiedy Lydia zostaje oskarżona o niewłaściwe zachowanie, jej życie zaczyna się układać w niezwykły sposób.

Ciekawostki:

Film ​​„Tar” brzmi ponuro, a tak nie jest. Field nakręcił film o wyzysku, nienawiści do samego siebie i przymusie. Z ekstrawaganckim wyczuciem piękna, co sprawia że ​​oglądanie go jest bardzo przyjemne. Byłoby wystarczająco przyjemnie zobaczyć, jak Blanchett radzi sobie z rolą. W którą wślizguje się z wdziękiem i znajomością jednego z szytych na miarę garniturów Lydii. Ale Field otoczył ją występami drugoplanowymi, które są równie wspaniałe. Wraz z operatorem Florianem Hoffmeisterem Field kręci „Tar” w uspokajających, neutralnych barwach. Jego paleta faworyzuje delikatne szarości i subtelne beże. Znaczna część filmu rozgrywa się w ciszy — ścieżkę dźwiękową skomponowała Hildur Gudnadóttir która również została zweryfikowana przez Lydię . Jest to wybór, który podkreśla nadwrażliwość Lydii na dźwięki otoczenia, które nieustannie grożą jej pochłonięciem.