Fabelmanowie cały film

Raczkujący bohater nowego filmu Stevena Spielberga, Sammy Fabelman. Ma on być zastępcą samego Spielberga, czy podoła temu zadaniu? Wspólnie byli wychowywani, od wczesnej przeprowadzki do Arizony przez ambitne domowe filmy z przyjaciółmi. Nawet antysemickie zastraszania i rozłam rodzicielski ich nie pokonały. Jako dziecko (Francis DeFord) wcieli się Mateo Zoryan, natomiast nastoletnią wersję zagra Gabriel LaBelle. Film Fabelmanowie może sam w sobie nie jest bajką ale ma tendencję do zbliżania się do mitu. Spielberg jest bóstwem całej ery hollywoodzkiej rozgrywki ale nawet dla niego autobiografia nie jest łatwym wyzwaniem. Najtrudniejsza dla niego było zekranizowanie sceny w której rodzice Sammy’ego, Burt (Paul Dano) i Mitzi (Michelle Williams), zbierają czwórkę swoich dzieci aby przekazać im jakąś nowinę. Sammy spogląda w lustro i wyobraża sobie że okrąża scenę z aparatem, zamiast być częścią tego.

Fabuła:

Fabelmanowie to film poświęcony Sammy’emu o tym jak zakochuje się w kręceniu filmów i jak jego rodzice ostatecznie decydują się na rozwód. Dwa wątki które splatają się od sceny początkowej gdy niechętny Sammy ma zamiar zobaczyć swój pierwszy film „Cecil B”. Dramat cyrkowy DeMille’a, największy pokaz na ziemi. Sammy jest niepewny, a Burt, inżynier elektryki próbuje wciągnąć syna do środka. Wyjaśniając w jaki sposób projektor i film tworzą iluzję ruchu. Mitzi, pianista który jest zmienny i emocjonalny podczas gdy Burt jest zrównoważony i logiczny. Zachęca Sammy’ego porównując filmy do snów których nie zapominasz. Mieszane zachęty działają chociaż Sammy wychodzi z teatru raczej oszołomiony niż zachwycony. Tak pochłonięty sekwencją katastrofy kolejowej że nie jest w stanie ruszyć dalej. Dopiero po odtworzeniu i nagraniu wypadku za pomocą zestawu pociągów który dostaje na Chanukę i kamery ojca. Fabelmanowie opowiada o potędze kina, temacie który niemal gwarantuje pewien stopień samozadowolenia sentymentalizmem. Jednak dla Sammy’ego ta potęga jest równie niespokojna, co radosna.

Ciekawostki:

Fabelmanowie mogą mieć słodką otoczkę, dzięki nostalgicznej fotografii Janusza Kamińskiego, ale nie jest to chorobliwie słodkie ani rozległe w swoim zakresie. Będziemy śledzić losy i wydarzenia jakie miały miejsce z życia Sammy’ego niż eksplorację młodego mężczyzny którym się staje. Fabelmanowie to film przepełniony wysublimowanymi scenami, ale budowanie każdej z nich jest niezręczne i chaotyczne. Jakby projekt zaczął się jako zestaw karteczek samoprzylepnych i nie chciał zostać ułożony w jeden płynny film. Spielberg, niezwykle precyzjny filmowiec, nigdy nie wydaje się być pewien, jak powinien wyglądać film o jego życiu lub nieco przrośniętym pełnomocniku. Ta niepewność jest w rzeczywistości najcieplejszą i najbardziej wrażliwą cechą Fabelmanów.